Omdat ik voor het moment bezig ben met 2 nieuwe, heeft iemand me de hint gegeven om ze na publicatie op mijn blog te zetten. Bij deze dus. De 2 nieuwe verschijnen pas eind juni, dus dat duurt wel nog een eindje, maar ik wil heel graag mijn vorige te lezen zetten. Jammergenoeg heb ik er geen idee van hoe je in blogs kolommen moet maken, dus zal je het zo moeten lezen. Veel plezier!
Het Vetmestactieplan (VMAP)
5 Oktober 2006, dag van de leerkracht. Ik kom bang naar school. Tot mijn grote verbazing hangen er geen vlaggen en wimpels, neen, gelukkig ziet de speelplaats er net zo saai uit als altijd. Eerste uur Aardrijkskunde, ik bereid me voor op een paar steken onder water waarom leerkrachten toch o zo “fantastisch” zijn, maar de nachtmerrie blijft uit. Ik prijs mezelf gelukkig. Met een gerust gemoed keer ik ’s middags weer naar school, er zal vast wel niets vreselijks meer gebeuren.
Plots sta ik aan de grond genageld. Ik zie een kudde witte schapen en lammetjes samengetroept rond een horde wolven! Ik wil het uitschreeuwen van angst, maar mijn ogen hebben me gelukkig bedrogen. Ik sluip gemoedzaam naderbij en daar zie ik het akelige schouwspel zich afspelen. Daar staan alle leerkrachten samengetroept te lachen, te midden van een horde leerlingen van de eerste en de tweede graad. Ik ruik onraad, een leerkracht die lacht tenmidden van dat “gepeupel”???
Nadat ik mij door de menigte heb weten te duwen, zie ik het. In de handen van alle leerkrachten ligt een ordinair kartonnen bordje, met daarop, een groot stuk… taart.
De leerkrachten eten taart. De leerkrachten eten taart onder het afdak temidden van honderden arme, onschuldige, kwijlende leerlingen. Ik kijk van de grijnzende genietende leraars naar de arme gezichtjes van eerstejaars die likkebaardend bij de deur staan te wachten om toch maar een glimp op te vangen van het godenvoedsel met slagroom. Hoor ik daar toch niet een duivels plan om alle leerkrachten vet te mesten zodat ze niet meer door de deur van de leeraarskamer kunnen?
Jaja, nader bekeken een hele slimme zet van de leerlingenraad. Zachte koek en suikerslagroom, boordevol met caloriëen. Vorig jaar kregen onze teergeliefde leraars chocoladefrieten, dit jaar taart, ik denk dat ik volgend jaar een voorstel indien om heerlijke pannenkoeken met goed veel boter te bakken. Ik heb de plannen van de leerlingenraad wel door, ieder jaar geven we iets anders, met als doel… de leerkrachten vet mesten.
Ik zie het voor me, de vrouwelijke lesgevers die ’s ochtends op de weegschaal gaan staan.
“IEEEEEEK!!! Anderhalve kilo bijgekomen!” Vervolgens krijgen ze een trauma en zijn die lieve mensen allemaal 3 maanden arbeidsongeschikt. Tenslotte aanvaarden ze hun lot en de dag van de leerkracht en doen ze extra hard hun best om vrolijk te zijn en alle leerlingen zo weinig mogelijk huiswerk te geven.
Waarom lassen we niet meteen een tweede ‘dag van de leerkracht’ in? Leerlingen hebben een ‘dag van de leerling’ absoluut niet nodig. Ik vind bovendien dat we die ‘arme schepsels’ te weinig in de watten leggen. Als iedere leerling op zijn mondeling examen en op de rapportbespreking, als compensatie voor het harde verbeterwerk dat die arme mensen moeten verrichten, een lekkernij voor de leerkracht meenam, zou dat niet alleen heel bevordelijk zijn voor de punten, maar het vetmestactieplan zou veel sneller een geslaagde onderneming worden.
Ik kijk al uit naar de dag dat de deuren te smal worden en ze opgesloten moeten hopen op de goedheid van de leerlingen. Een dikke pluim voor de leerlingenraad. Leve het VMAP!
Petra Truant
5 Oktober 2006, dag van de leerkracht. Ik kom bang naar school. Tot mijn grote verbazing hangen er geen vlaggen en wimpels, neen, gelukkig ziet de speelplaats er net zo saai uit als altijd. Eerste uur Aardrijkskunde, ik bereid me voor op een paar steken onder water waarom leerkrachten toch o zo “fantastisch” zijn, maar de nachtmerrie blijft uit. Ik prijs mezelf gelukkig. Met een gerust gemoed keer ik ’s middags weer naar school, er zal vast wel niets vreselijks meer gebeuren.
Plots sta ik aan de grond genageld. Ik zie een kudde witte schapen en lammetjes samengetroept rond een horde wolven! Ik wil het uitschreeuwen van angst, maar mijn ogen hebben me gelukkig bedrogen. Ik sluip gemoedzaam naderbij en daar zie ik het akelige schouwspel zich afspelen. Daar staan alle leerkrachten samengetroept te lachen, te midden van een horde leerlingen van de eerste en de tweede graad. Ik ruik onraad, een leerkracht die lacht tenmidden van dat “gepeupel”???
Nadat ik mij door de menigte heb weten te duwen, zie ik het. In de handen van alle leerkrachten ligt een ordinair kartonnen bordje, met daarop, een groot stuk… taart.
De leerkrachten eten taart. De leerkrachten eten taart onder het afdak temidden van honderden arme, onschuldige, kwijlende leerlingen. Ik kijk van de grijnzende genietende leraars naar de arme gezichtjes van eerstejaars die likkebaardend bij de deur staan te wachten om toch maar een glimp op te vangen van het godenvoedsel met slagroom. Hoor ik daar toch niet een duivels plan om alle leerkrachten vet te mesten zodat ze niet meer door de deur van de leeraarskamer kunnen?
Jaja, nader bekeken een hele slimme zet van de leerlingenraad. Zachte koek en suikerslagroom, boordevol met caloriëen. Vorig jaar kregen onze teergeliefde leraars chocoladefrieten, dit jaar taart, ik denk dat ik volgend jaar een voorstel indien om heerlijke pannenkoeken met goed veel boter te bakken. Ik heb de plannen van de leerlingenraad wel door, ieder jaar geven we iets anders, met als doel… de leerkrachten vet mesten.
Ik zie het voor me, de vrouwelijke lesgevers die ’s ochtends op de weegschaal gaan staan.
“IEEEEEEK!!! Anderhalve kilo bijgekomen!” Vervolgens krijgen ze een trauma en zijn die lieve mensen allemaal 3 maanden arbeidsongeschikt. Tenslotte aanvaarden ze hun lot en de dag van de leerkracht en doen ze extra hard hun best om vrolijk te zijn en alle leerlingen zo weinig mogelijk huiswerk te geven.
Waarom lassen we niet meteen een tweede ‘dag van de leerkracht’ in? Leerlingen hebben een ‘dag van de leerling’ absoluut niet nodig. Ik vind bovendien dat we die ‘arme schepsels’ te weinig in de watten leggen. Als iedere leerling op zijn mondeling examen en op de rapportbespreking, als compensatie voor het harde verbeterwerk dat die arme mensen moeten verrichten, een lekkernij voor de leerkracht meenam, zou dat niet alleen heel bevordelijk zijn voor de punten, maar het vetmestactieplan zou veel sneller een geslaagde onderneming worden.
Ik kijk al uit naar de dag dat de deuren te smal worden en ze opgesloten moeten hopen op de goedheid van de leerlingen. Een dikke pluim voor de leerlingenraad. Leve het VMAP!
Petra Truant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten