Vroeger nam ik nooit de bus. De bus was vreemd en eng.
De trein was veel gemakkelijker, ongeveer één station per gemeente/stad, bijna onmogelijk om te missen.
Tegenwoordig besef ik dat ergens naartoe gaan met de bus helemaal niet zo moeilijk is. Integendeel. Prettig om vlak bij de deur afgezet te worden.
Iedereen zit er dus vrolijk bij, zou je kunnen denken.
Maar niets is minder waar!
In schorten gehulde norse dametjes kijken altijd kwaad. Of heertjes met een stereotype groene vilten hoed. En ze kijken je altijd aan alsof je voor hen recht moet staan, omdat zij op de bus komen en er geen plaats meer voor hun pijnlijke botten is.
En weet je wat? Ik blijf gewoon lekker zitten. Ook als ik op het tableau naast dat geel ontwaardingsmachiending zit. Ook als bepaald vee me subtiel in de rug steekt: "Ja juffrouwtje, maak maar eens plaats voor de mensen!" En dat terwijl ik mijn been verzet omdat zij en haar achterlijke vriendin tenminste zouden doorkunnen.
Neen, ik moet er niet van weten. Want ik betaal nog voor mijn bus. Ik krijg nog lang geen geen gratis omnipas voor mijn 65e verjaardag. En ik kan niet anders dan op een propvolle bus geduwd worden omdat mijn proffen per se dan les willen geven.
Neen!
Ik blijf lekker vrolijk. En lach vriendelijk tegen de mensen.
Ik klaag niet als dergelijke creaturen me weer doen struikelen met hun wandelstok.
Ik klaag niet.
Zelfs niet met mijn pijnlijke knie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten